Estiven ausente no camiño desértico das emocións, cando xa non estabas eiquí. O estiven, do mesmo xeito, cando os meteoritos caían enriba de nós; quizáis devastadores ás veces ... Entón, ese sentimento facía que o universo se desdibusaxe, cando o teu ollar non chegaba a ser latexo febril - latexo lunar - no meu ceo ... E, de súpeto, chegaron as voces proféticas que se converteron en constelacións e ti no meu derradeiro e único tesouro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario