O teu tempo tivo medo dos reloxios; vai fuxindo enriba de dúas nubes, lonxe do aire, lonxe da súa viaxe, fuxindo de ti ... A túa patria segue a ser a miña; inda que siga a existir esa distancia equidistante insalvable entre a miña vida e a túa. Fuxamos, tamén nós, de nós mesmos e achega nas túas mans a túa alma.
No hay comentarios:
Publicar un comentario