A traverso das túas lentes, na parada 11, o mundo era perfecto ... para min mais non para os demáis. A vida era percibida co ese enorme sorriso da xuventude primeira que te envolvía. Pero achegáronse as mareas vivas e, dalgún xeito, todo se esvaeceu agás o latexo que en min achabas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario